آشنایی با ساختار و پیدایش سبک
درباره سبک وینگ چون کونگ فو
در چین دو شکل کلی از هنر های رزمی تحت عنوان سبک های شمالی و جنوبی چین رواچ دارد .(کونگ فو و وشو)
سبک های شمالی دارای حرکاتی نرم سریع و برق آسا به همراه حرکات نمایشی و پرشی زیاد که انعطاف بدنی بالایی را می طلبد در عین حال سبم های جنوبی چین دارای حرکات سخت و سریع و قدرتی اند که این سبک ها عضلات پر قدرتی می طلبند.
سبک وینگ چون یکی از معروف ترین سبک های کونگ فو چینی شناخته می شود .
وینگ در لغت به معنای مشت و چون به معنای بهار زیبایی و به اصطلاح به معنی بهار مشت زنی شناخته می شود .
این سبک بر گرفته شده از روش مبارزه دو حیوان افعی و درنا با قدمت بیش از 500 سال از کاربردی ترین سبک های کنگفو می باشد که امروزه از آن به عنوان هنر دفاع شخصی نوین یاد می شود .
از اساسی ترین اصول مبارزه در این سبک می توان به درگیری در فاصله نزدیک و ضربه زدن بی وقفه و اتمام مبارزه در کمترین زمان ممکن اشاره کرد .
حرکات بسیار سریع و پیچیده دست در سبک وینگ چان نشان دهنده تاثیر پذیزی آشکار این سبک از روش مبارزه درنای سفید است .
از طرفی تکنیک های حمله و ضد حمله این سبک از زاویه 45 درجه بدن حریف و نشست به طرفین و انتقال نیرو وزن به کمک رفلکس های تمرینی لامسه در این سبک همچنین عقب بودن مرکز ثقل بدن نمونه بارز از تاثیر پذیری این سبک از روش مبارزه افعی می باشد
این سبک علاوه بر کاربردی بودن دارای اصالت و تاریخچه بزرگی است.
تاریخچه سبک وینگ چون
این روند از اولین استاد وینگ چون خانم انگ مویی تا استاد ایپ من ادامه داشت .
استاد ایپ من شخصی بود که به این روند خاتمه داد و در پی گسترش هنر رزمی وینگ چون بر آمد
مجموعه فیلم های ایپ من به نقش آفرینی دانی ین روایتی از زندگی نامه این استاد بزرگ معاصر وینگ چون است .
یکی از مهم ترین دلایل شهرت استاد ایپ من گسترش wing chun و برگذاری ده ها کلاس وینگ چون توسط ایشان بود .
بروسلی یکی از شاگردان استاد اییپ من بود که پای و اساس سبک جیت کن دو بروسلی برگرفته شده از wing chun هست.
بروسلی با سفر به امریکا و تحصیل در این کشور باشگاه هنر های رزمی تاسیس کرد و هنر رزمی وینگ چون را به غیر چینی ها نیز یاد داد
با وجود گسترش این سبک هنوز اساتید هنر های رزمی در چین بر این اصل که آموزش هنر رزمی چینی به غیر چینی ها و به خارجی ها خلاف قوانین هنر های رزمی چین است پا برجا مانده و سعی در جلو گیری از آموزش هنر رزمی به غیر چینی ها کردند .
اساتید بزرگ وینگ چون
پنج شاگرد اصلی استاد اییپ من و بزرگترین اساتید wing chun دنیا در حال حاضر که به جز استاد بروسلی بقیه در قید حیات می باشند.
ویلیام چونگ
ایپ چینگ
لئونگ تینگ
امین بزتپه
حسین قربان خانلو
ایپ چون
دای سیفو امین بزتپه از بزرگترین اساتید سبک wing chun در دنیا و بنیان گذار سیستم ابماس در جهان
دای سیفو حسین قربانخانلو از بزرگترین اساتید این سبک در ایران و بنیان گذار سیستم پرفکت wing tsun
بروسلی
اصول آموزشی و درجه بندی سبک وینگ چون
به طور کلی نحوه آموزش این سبک به صورتی است که ابتدا هنر جو فرم ها و استایل های گنجانده شده در فرم ها را فرا گرفته و سپس کاربرد هر قسمت از فرم ها را آموزش می بیند و فلسفه این امر این است که هنگامی که چشم و ذهن هنر جو به تمرین انفرادی عادت کرد آنگاه زمان آن فرا رسیده تا عمل انفرادی انجام شده توسط وی فراتر رفته و کاربرد آن روی حریف را آموزش ببیند.
با این وجود هر چقدر صبر هنر جو بیشتر باشد به مراتب بالاتری دست پیدا می کند.
سیستم درجه بندی شاگردی :
ملاک رتبه بندی شاگردان در این سبک کمربند یا شالبند نبوده و هنر جوی وینگ چون می بایست 12 درجه آموزشی را طی کند تا به مربی گری این سبک برسد .
در تمام مدت فراگیری 12 درجه شاگردی وینگ چون توسظ هنر جو، لباس هنرجو شامل شلوار مشکی و تی شرت سفید می باشد
هر 3 ماه یک بار با برگذاری سمینار وینگ چون هنر جویان توسط مستر سبک وینگ چون تست شده و در صورت قبولی ارتقا درجه پیدا می کنند .
سیستم درجه بندی استادی :
سبک وینگ چون شامل 12 درجه استادی می باشد .
لباس فرم مربی گری وینگ چون از لباس مشکی شروع شده و به ترتیب مشکی قرمز ، قرمز ، مشکی زرد ، زرد و در آخر با رنگ سفید ابریشمی خاتمه می یابد.
القاب مربی گری در وینگ چون از پایین به بالا :
به ترتیب : سیهینگ ، دای سیهینگ ، سیفو ، دای سیفو (مستر) و گرند مستر می باشد .
سمینار مربیان وینگ چون سالی یک بار به صورت خصوصی برگذار می شود .
